Fietstocht volbracht

Vanwege het ontbreken gisteren van wifi een 2-in-1 verslag, waarbij ik direct kan melden dat ik de zesdaagse met goed gevolg heb volbracht. Ontzettend fijn gefietst, ongelooflijk veel gezien en volop genoten. Geen problemen meer met mijn zitvlak. Ik denk dat eelt de boventoon is gaan voeren. Gisteren (80) en vandaag (85) met 165 kilometers waren behoorlijk lange fietsdagen, maar conditioneel ben ik prima en elke ochtend verscheen ik uitgerust aan de start.

Wel helaas wat problemen gehad met mijn rechterknie de laatste dagen. Er zit duidelijk vocht in. Een jaar of 10 geleden ben ik aan die knie geopereerd. De meniscus was beschadigd en de boel is toen van binnen helemaal schoongemaakt. De meeste klachten waren vanaf dat moment weg, maar toch is die knie altijd wat dikker en minder buigzaam gebleven. Aan de chirurg vroeg ik destijds na de operatie of ik na een week kon tennissen. Ja hoor geen probleem zei hij. Ik zei dat is mooi want dat heb ik nog nooit gekund. In die tijd was ik ook al super grappig.  De zware fietsdagen eisen nu blijkbaar zijn tol, want de knie is duidelijk dikker dan anders. Vooral ’s morgens en vlak na een rustpauze heb ik in het begin moeite te trappers rond te krijgen. Als ik dan een tijdje op gang ben gaat het beter, maar helemaal pijnloos voelt het niet. Als ik naar beneden kijk is het ook duidelijk te zien. De rechter is nou niet bepaald de evenknie van de linker zeg maar. Hij ziet er nogal oneven uit. Hopelijk verdwijnt het vocht de komende tijd op de natuurlijke manier. Gisteravond heb ik bij terugkomst in het hotel een ijsje gekocht. Die legde ik een kwartiertje inclusief verpakking op mijn knie om hem vervolgens op te peuzelen. Ga ik vanavond maar weer doen. Om de natuur een handje te helpen.

Welgeteld één keer ben ik deze fietsreis serieus verkeerd gereden. Dat was vandaag, op de laatste dag. Ik kwam op een punt uit en dat klopte niet met de beschrijving. Ik ben teruggereden, heb random een paar afslagen genomen in de hoop iets aan te treffen wat wel in de beschrijving voorkwam, maar kwam na een half uurtje weer op hetzelfde punt uit. Mijn drinkwater raakte op en ik kreeg toen toch even een gevoel van Expeditie Robinton. Het was mijn eer een beetje te na om Etienne te gaan bellen.  Ik heb toen de GPS van mijn mobieltje maar aangezet en ben gewoon in de richting van Chiang Mai gaan fietsen. En ziedaar, een kwartiertje later kwam ik op een punt dat ik in de beschrijving kon terugvinden. Probleem opgelost!

Een klein opsomminkje wat ik de laatste dagen zoal ben tegengekomen onderweg. Een orchideeën kwekerij met daarnaast een vlindertuin. Dat was natuurlijk weer voer voor mijn fototoestel. Een huisje in de rimboe waar in de achtertuin zomaar wat bijzondere dieren rondliepen. Ik ontdekte een paar reuzenschildpadden en 3 biggetjes. Deze zeugjes inspireerden me zodanig dat ik er niet alleen een foto van maakte maar er ook een lied van wil gaan componeren. Komt vast in de Thaise Top 40 met de meidengroep Tha3.

Gespot heb ik ook een hondennestje met een stuk of 7 puppies. En de arme uitgemergelde moeder had het zwaar te verduren op het moment dat er gulzig gedronken werd. Wel een mooi plaatje voor het foto-album.

En o ja, ik schreef een weekje geleden over het plaatsje Tha Ton dat naar me is vernoemd. Nou, mijn zus Gudi heeft me overtroffen hoor. Ze was eerder in Thailand en wat denk je? Een compleet resort. Ik heb hem zelf gezien. Bekijk de foto. 5 Sterren, wel ja. Nog eens wat anders dan een gehuchtje of een doodlopende weg of een Keesomweg. De zaken gaan goed zeker Gudi? Het wordt hoog tijd dat mijn andere (en laatste) zus Marga ook deze kant eens op komt. Of naar het buurland, Myanmarga? Nee, deze reken ik niet goed. Het regime daar is te dictatoriaal om daar haar naam aan te verbinden.

Nog iets wat ik onderweg ben tegengekomen: Een supergevoel, gistermiddag zomaar op een moment op de fiets. Ik zag mijn eigen handen stevig om het stuur geklemd, de kilometerteller op 14 bergop, de spieren gespannen en ik wist het. De top van deze heuvel is voor mij. Wat een geluksmoment! Dit is de hele reis waard geweest. En dit gevoel wil ik vasthouden als  ik terug ben in Nederland.

Tot slot een heel leuke lodge-manager in het overnachtingsverblijf gisteravond in het plaatsje Wang Nuea. Was niet alleen goedlachs, maar ook heel erg geïnteresseerd in mijn handel en wandel. Hij week niet van mijn zijde. Ging spontaan bij me zitten bij het ontbijt zonder dat het stoorde. En volgde me nauwlettend tot het moment dat ik op de fiets stapte. Bij de meeste mensen zou het me gaan irriteren, maar bij hem niet. Deze man was puur. Daar moest ook maar even een fotootje van komen vond ik.

Ik ben nu terug in het hotel in Chiang Mai. Gezien mijn knie hou ik het fietsen voor gezien. Ik heb nog twee dagen voordat ik donderdag weer op het vliegtuig stap. Die kom ik echt wel door hoor, maak jullie geen zorgen. Er is nog van alles te zien in en rond dit oord. Ook dingen die ik absoluut niet wil zien trouwens.

De zogenaamde 'hilltribes' bijvoorbeeld. Dit is al bijna een merknaam hier. Om de paar meter worden er tours aangeboden naar hilltribedorpjes, waaronder naar de zogenaamde 'langnekken'. Het gaat om vrouwen die van kinds af aan zware ringen om hun nek aangemeten krijgen. Na elke verjaardag komt er een ring bij. Doordat het gewicht toeneemt drukken ze de schouders naar beneden waardoor het lijkt of ze een langere nek hebben. Oorspronkelijk werd dit gedaan om te voorkomen dat tijgers ze met een beet in de nek zouden uitschakelen. Wilde tijgers zijn nu verdwenen, maar de traditie van de langnekken wordt in ere gehouden. Een Engelssprekende Thai vertelde me dat deze vrouwen met ringen zijn geïmporteerd uit Myanmar puur voor de toeristenindustrie. Thaise zakenmannen zagen een gat in de markt en hebben de vrouwen naar Noord-Thailand gebracht, waar ze nu dag in dag uit souvenirs verkopen en poseren voor de camera. De meeste mensen weten dat natuurlijk niet en de touroperators zijn de laatsten die dat gaan vertellen. Ik kan er niks aan doen dat ik die lange nekken alleen kan zien als een vorm van verminking. Ik zou dit niet zonder afschuw kunnen bekijken. Daarom doe ik niet mee aan de tientallen uitstapjes die worden aangeboden naar de hilltribe-dorpen.

Etienne vroeg me vorige week of ik de langnekken al had gezien. Zeker, antwoordde ik en ik pakte mijn fototoestel waarop ik een foto van een paar giraffes tevoorschijn toverde. Hij verslikte zich bijna in zijn koekje.

Nog een voorbeeld van waar ik niet naar toe wil: Tiger Kingdom. Een veel gemaakt dagtripje voor de echte toerist. Met een echte tijger op de foto. Zo’n beest is op jonge leeftijd gevangen genomen, zo goed en zo kwaad als het gaat tam gemaakt en mag als dank samen met de toeristen kijken naar het vogeltje. Vlak voor de dagelijkse fotomomenten flink overvoerd en platgespoten, gedrogeerd dus. Mij niet gezien.

Wat ik dan wel ga doen, jullie lezen het morgen!

Laa Kohn maar weer